A comparación fíxoa Chiu Longina na presentación do proxecto Escoitar no MACC. Dun lado a cantidade de lembranzas visuais que capturamos. Fotos, fotos e máis fotos. Doutro lado o baleiro sonoro. Nin unha soa gravación de audio caseira para axudar á memoria. Penso na miña avoa Elena, que morreu hai trece anos, e confírmoo: da súa voz só me queda un recordo vago.
Esme e mais eu falamos diso e pensamos en rexistrar os sons da Ulla. A auga que cae sobre a regadeira na fonte da entrada, o vento axitando a palmeira na que berran os gorrións, os estorniños que responden desde a canaveira, os cans de Gerardo, un avión camiño de Labacolla, as rodas de coches e camións contra as xuntas da ponte da N-525. O miaño raro de Mirinda cando chega cun rato na boca. O barullo metálico do chisme que nos avisa cando alguén abre a porta. É unha boa idea, pero chega tarde.
Chega tarde porque aínda que eses sons seguen aí, á Ulla fáltalle unha voz e un silencio. Bótase en falta o silencio de Luis, que podía estar sentado durante horas sen dar palabra, mergullado nas súas teimas. Bótase en falta a voz de Benedicta, ela que andaba sempre a encher o aire de sons. Contra o silencio tarabeleaba, contaba contos, facía preguntas, debatía, cantaba perdendo a melodía, daba aloumiños, botaba piropos e expoñía recordos.
Entre esa voz e ese silencio queda un grande espazo baleiro.
a casa da ulla 
Tomo nota.
Grazas a Galego Oral teño 90 minutos gloriosos de Jesús Pereiro contando as súas aventuras de músico do rural, pero de Filomena non teño nada e, aínda que dea medo e vertixe só pensalo, máis medo da ese baleiro.
Bicos
Aproveita, porque despois, aínda que o tempo cure, tamén fai que os recordos sexan máis difusos e que ese baleiro medre.
Parabéns!! Sunshine awards: http://dorestembras.wordpress.com/2011/09/01/sunshine-awards/
Muito precioso… muito poéticodolorosovidaquenossilenciaavozrecordar…