O camiño entre a cidade e a nosa casa está sementado de pequenos cadáveres. Todas as semanas vemos algún difunto novo: un gato destripado, o pelexo dun esquío, unha morea de plumas que lembra vagamente unha pomba.
Teño a certeza de que un día serei eu quen se leve por diante un becho. Cada vez que volvemos a casa de noite sinto as sombras animais nos lindes do piche. E cruza por diante un can, un raposo, un porco teixo, unha denociña. E podes gardar entre as páxinas dun libro as siluetas plásticas dos lagartos, as píntegas e os sapos.
Atérrame pensar que as deste Saxo sexan as últimas luces que vexa o ourizo cacho.
O ourizo cacho
Bernardo Atxaga (1990)
O ourizo esperta ao cabo no seu niño de follas secas,
e acoden á súa memoria todas as palabras da súa lingua,
que, contando os verbos, son pouco máis ou menos vintesete.
Logo pensa: rematou o inverno,
Son un ourizo cacho, Dúas aguias voan sobre min;
Ra, Caracol, Araña, Verme, Insecto,
En que parte da montaña vos agochades?
Aí está o río, É o meu territorio, Teño fame.
E volve pensar: É o meu territorio, Teño fame,
Ra, Caracol, Araña, Verme, Insecto,
En que parte da montaña vos agochades?
Sen embargo, permanece quieto, como unha folla seca máis,
porque aínda é mediodía, e unha antiga lei
prohíbelle as aguias, o sol e os ceos azuis.
Pero anoitece, desaparecen as aguias, e o ourizo cacho,
Ra, Caracol, Araña, Verme, Insecto,
Desbota o río e sobe pola aba da montaña,
tan seguro das súas pugas como puido estalo
un guerreiro do seu escudo en Esparta ou en Corinto;
E de pronto atravesa o linde, a liña
que separa a terra e a herba da nova estrada,
dun só paso entra no seu tempo e o meu;
E como o seu dicionario universal
non foi corrixido nin aumentado nestes últimos sete mil anos,
non recoñece as luces do noso automóbil,
e nin sequera se dá conta de que vai morrer.
a casa da ulla 