Ten mérito. A ameixeira do prado de abaixo, a carón do establo, caeu cun temporal. A metade da raíz quedou fóra e a outra metade aferrouse, ou máis ben aterrouse, ao chan coma ventosas. Na nosa indecisión de levantala ou arrincala completamente xa pasou un ano e alí quedou, deitada. Nin rastro de doenzas, verde, frondosa, volveu dar unha boa morea de froitos moradiños e doces.
