RH núm. 1: A palmeira é cada ano máis alta, pero ninguén sobe á cima para podala. Nos restos das polas secas hai un continuo balbordo dos pardais e outros paxaros que alí aniñan. De cando en vez unha cría cae ao chan e pápaa Mirinda.
RH núm. 2: A palmeira forma parte do “programa indiano” da casa da Ulla, xunto co recibidor, os bancos de azulexo, o xardín e o pociño. Este estanque, noutro tempo animado por un chorro de auga que caía desde o centro, é praza estival de ras e tritóns.
RH núm. 3: Para o inverno, os tritóns prefiren agocharse nas fendas dos muros da casiña ou baixo as pedras, tixolos e tellas do antigo galiñeiro. Alí os atopamos cando demolemos e carretamos os cascallos. Botar abaixo e limpar un edificio ruinoso convértese nun traballo delicado se tes que prestar atención a non esmagar ningún becho. Aprendida a lección, realoxámolos debaixo dunha morea de tellas.
RH núm. 4: Xunto cos pintafontes dormen os sapos. Ao rachar os poñedoiros abandonados por máis de dúa décadas, apareceu un bufo bufo de tamaño considerable, inchado (asustado) e de cor enfermiza. Diría que de pequeno entrou por algunha fenda e naquela humidade fértil de miñocas e vermes medrou ata non poder saír. Vale, é probable que sexa só unha fantasía, pero non sei se o liberamos ou o exiliamos.
RH núm. 5: Tamén as ruínas do hórreo están habitadas. Ao recoller os restos do que o vendaval derrubara atopei media ducia de lagartos durmidos. Debaixo dun anaco de madeira podre sobre unha cepa do canastro, os reptís retorcíanse torpemente. Volvín poñer a peza no sitio e empurreinos para dentro.
Levamos meses remexendo nos espazos abandonados da casa da Ulla. Espazos deseñados en moitos casos por persoas que xa morreron. Espazos que deviñeron ruínas. Espazos de novo habitados. Espazos que arranxamos/demolemos/restauramos para recuperalos para nós. Espazos que roubamos aos seus anteriores novos habitantes.
RH núm. 6: O seguinte paso na demolición da nosa casiña pasa por botar abaixo a estrutura interior. Xa hai meses (case un ano) que baleiramos a bodega. Sen viño nin pipos, deixamos os bufardos e a porta aberta. Unha mínima dose de luz entra a diario para alimentar unha camelia de dúas follas que prendeu no durísimo chan térreo.
Se abandonásemos a cidade, canto tardarían sapos, tritóns, pardais, lagartos, camelias, silvas, raposos, vermes, porcos bravos, porcos teixos, ratos, ratas, pegas, corvos, grilos, toxos, curuxas, serpes, grilos, saltóns, miñocas e piñeiros en facela súa?
Aínda que o poida parecer, isto non é un lamento. Pensalo resúltame reconfortante.
a casa da ulla 
Me encanta leeros.
Pienso que si abandonasemos este mundo ellos recuperarian sus antiguos lugares y los nuevos que hemos creado, y eso me reconforta.