Setembro

Setembro rematou. Un brasileiro diría que este mes foi unha correría. Tralo empacho de casa e leira de agosto, o mes que vén de finar levoume cedo e tróuxome tarde cada día. A Ulla converteuse nun dormitorio, e iso non é do meu gusto. E nas fins de semana o noso cu inquieto meneouse por media Galicia. E con isto e aquilo, pasou o mes e teño morriña do lugar no que vivo.

Setembro foi o mes no que a horta se asilvestrou. As cousas de comer foron cedendo terreo fronte ás outras herbas. Os tomates maduraron pouco, agás uns deliciosos tomatiños ananos amarelos. Aproveitamos a segunda quenda dos amorodos antes de que os invadisen as herbas. Acabouse a tempada de pementos de herbón, cogombros e cabaciños. Das froiteiras tiramos mazás (escasas), marmelos, figos, uvas, noces e avelás. Hoxe collimos as cabazas cacahuete e comimos a primeira nunha deliciosa crema que preparou a Pirucha.

Setembro era o mes no que iamos preparar a horta de inverno e organizar os bancais de xeito que quedasen listos para uns aniños. Pero setembro encheunos as horas doutras cousas e revelounos o evidente: para coidar unha horta ao xeito que nós pretendiamos fai falta un tempo e unha dedicación da que non sempre dispoñemos. Mentres o tempo escasee (e agora veñen os días máis curtos) haberá que cambiar de estratexia e adaptarse ás circuntancias para seguir cultivando a terra nas horas roubadas.

Setembro foi o mes no que Patrimonio nos dixo que o noso proxecto para a casiña é bo, e que contamos coa súa beizón para darlle para adiante. Setembro foi o mes no que Vivenda enredou un pouco a madeixa ao botar en falta onde tender a roupa. Setembro foi o mes no que continuamos na busca do orzamento máxico para iniciar a obra, no que a cabeza calculou créditos mentres as mans cubrían unha quinieliña, por se acaso.

Setembro foi o mes do Gundián, sempre o é. Chega o día 7 á noitiña e a Ulla énchese de centos e centos que veñen á procesión desta virxe milagreira. A xente ármase de cirios e apóstase na ponte vella. A imaxe sae da igrexa e avanza cara ao final da ponte. Alí detense para ver como os de Penide montan o espectáculo pirotécnico, que a Benedicta lle gusta máis que o da festa do Apóstolo en Santiago. Cando remata, os centos e centos seguen á virxe polo camiño que leva á capela do Gundián. Os máis espabilados xa levan un bo anaco alá arriba dando conta do polbo no carro de Buste.

En setembro, un día 8, o primeiro tren atravesou a ponte do Gundián, e Franco ía dentro. Aquel tren era o que hoxe se pode ver á entrada da estación de ferrocarril de Santiago. Cincuenta anos despois celebramos o perfil inconfudible da ponte, unha desas obras de enxeñería no que a pegada estética e a súa comuñón coa paisaxe agochan as vicisitudes dunha empresa difícil. A Asociación Raiceiros recuperou a historia da construción da ponte, o proceso, as imaxes, todo o que cambiou naqueles anos na vida da Ulla e os arredores. Fíxoo cunha exposición que se puido ver na Casa Rectoral, charlas e un fermoso libro con fotografías daqueles anos. Traballadores de pucha e chaqueta pendurados sen arneses da estrutura de metal. Mulos carrexando materiais. As lembranzas dos veciños e veciñas, tamén os de Benedicta e Luis. O libro aproxímase tamén á significación do Gundián, o lugar no que se asenta a ponte, ese espazo abarcable no real e inmensamente profundo no imaxinario, tanto como o pozo que hai á saída do estreito e que esconde no fondo unha trabe de ouro.

En setembro, e sen propoñelo de antemán, a Pirucha e mais eu brindamos polo 50º aniversario da ponte cruzándoa por primeira vez por debaixo. O día do Gundián Pequeno, 14 dese mes, baixamos polo Ulla en piragua. Pasamos polo estreito e emocioneime. Ali estabamos nós, coa ponte tantos metros por riba e con tan perto daqueles dúas paredes de pedra que estreitan o río. Diante daquela fenda é difícil non pensar que se cadra desta vez a lenda está no certo, e quizais foron os romanos os que abriron a rocha para liberar a auga dun lago que alí daba nunha fervenza.

Setembro foi o mes no que menos atención lle adiquei a este blog, esta outra casa da Ulla. Isto, e outras moitas cousas, han de ser diferentes en outubro.

Advertisement