Mirinda cazou unha toupa

Eu estaba no comedor falando polo móbil cando vin a Mirinda trotar pola leira cunha cousa negra na boca. Esme saíu correndo e fíxolle soltala. Era unha toupa! No anaco de céspede asomaba un montonciño de terra e pensei que alí ocorrera o crime. A sixilosa Mirinda agardaría co seu corpiño extendido pegado á herba, inmóbil, a que a toupa asomase a cabeza e entón, zas! Non sabía se sentir pena da toupa (son bonitiñas, con ese corpo rechoncho e esas patiñas que asoman… a Esme parécenselle aos ornitorrincos); ou alegrarme pola horta (se ben os buracos os estaba facendo no xardín, que me importa bastante menos…) Pero isto foi hai dous días, e onte as moreas de terra agromaban entre a herba en seis ou sete sitios máis. Así que hai máis de unha.

A saber cantas toupas cazou xa. Desde que viñemos para aquí Mirinda despregou todo o seu instinto felino, e descubrimos que o ten moi desenvolvido! En Vigo xogabamos a lanzarlle bolsas de plástico dobradas ata formar un triángulo. Ela saía correndo e nolas traía de volta. Moitas veces atopabamos as bolsas pousadas enriba da cama, como unha invitación a xogar. Agora volveuse maior. E salvaxe. Caza paxaros, ratos e toupas. Creo que tamén lle dá aos lagartos e sospeito que o intenta coas serpes. Bo é que non lle gusta a auga, senón ían perigar as ras e os tritóns. Ás veces pasa a noite pola leira adiante e nun par de ocasións volveu pola mañá con feridas, as dúas veces iguais. Aventuras nocturnas, pero non con outros gatos, porque non traía arañazos, senón unha especie de mordedura no morro. Non sei con que clase de bechos se mete, pero está claro que non pode con todos.

Advertisement